آیا بچه ها هنوز همدیگر را صدا می کنند؟ پوزرها? آیا این هنوز یک چیز است، یا ما از دیکته ، “سبک واقعی” دیگران و آنچه همیشه باید باشد، تکامل یافته ایم؟ تجربه من از زندگی نوجوان امروزی فقط از دریچه تیک‌توک مشاهده می‌شود – یا آنچه خواهرزاده‌ام به من می‌گوید وقتی مثل یک خانم مسن بی‌خبر از او سؤال می‌کنم – اما به نظر می‌رسد که نسل‌های جدید خیلی بیشتر مسائل شخصی را می‌پذیرند. تکامل سبک و کشف خود البته، آنلاین و در زندگی واقعی دو چیز متفاوت هستند. و به لطف رسانه های اجتماعی دیگر آن جدایی سخت بین مدرسه و زندگی شخصی را ندارم، باید بپرسم: آیا بهتر شده است؟ یا سخت تر شده؟

نمی توانم به خاطر بیاورم که تا به حال به من یک پوزر خطاب می ،د (حداقل در صورت من) اما قبلاً کنجکاو بودم که آیا ترس بر،ب زدن به ،وان پوزر، هر یک از همسالان من را آنقدر عصبی کرد که نتوانند سبک خود، علایق خود را آزمایش کنند. من همیشه کمی بی‌تفاوت بودم، اما بخشی از تن، نداشتن من این بود همچنین حتی متعلق به یک ،ده فرهنگ نیست. به جز در اوا، نوجو، و اوایل 20 سالگی. آن روزهای کودکی صحنه من بود. [And for a brief but glorious and mullet-heavy time, I realized what fun it was to be a، people with similar interests and style.]

اما من پرت می شوم.

بخشی از عدم تن، هر جا به این م،ی بود که من برای انجام کاری که می‌خواهم، بدون اینکه واقعاً توجهم را جلب کنم، احساس آزادی می‌کردم. من فقط هر چیزی که دوست داشتم می پوشیدم در همان لحظه و بدون نگر، از تمس، شدن، تحولات سبک زیادی را پشت سر گذاشت. بزرگسالان به من می گفتند که عدم محبوبیت در دبیرستان یک موهبت پنهان است، زیرا به این م،ی است که به اوج نرسیده ای. اما چیزی که آنها نتوانستند به آن اشاره کنند آزادی بود که می تواند به شما بدهد تا واقعاً خودتان باشید، بدون اینکه نگران عواقب آن برای جایگاه اجتماعی خود باشید. وقتی کمی نامرئی هستید، گذراندن یک سفر کشف سبک بسیار ساده تر است. که است یک نعمت

جزئیات لباس: کلاه بری،تون. تاپ قدیمی، جلیقه (فوق العاده مشابه) و شورت بند دار. جفری کمبل مسیو کفش. کیف قلاب بافی دیزی از Nannacay (قدیمی، اما در صورتی که می خواهید آن را دست دوم پیدا کنید، لیست اصلی را پیوند داده است).

فقط یادم می‌آید که اگر بچه‌ای که زم، معمولی بود، وارد می‌شد که کمی گوت داشت، یا ون پوشیده بود (اما اسکیت باز نبود – NERVE!)، یا تصمیم می‌گرفت که می‌خواهد شروع به لباس پوشیدن کند. [insert style here that wasn’t preppy or the current norm]، اغلب به آنها بر،ب پوزر می زدند. بخصوص اگر سبک ظاهری آنها مستقیماً علایق شناخته شده آنها را منع، نمی کرد. این خیلی ،انه نیست؟ من مطمئن هستم که احساسات صدمه دیده و ناامنی احساس می شد، اما بیشتر اوقات، آن بچه ها اصرار می ،د و به کار خود ادامه می دادند. که واقعا موضوع این نبود با این حال، آنچه من تعجب می کنم این است که چند نفر از بچه ها دیدند که دیگران به دلیل آزمایش سبک آنها مورد تمس، قرار می گیرند و فکر می کنند: “می د،د چیست؟ ارزش ریسک ، را ندارد» و فردای آن روز پیراهن بی‌بی خود را پوشیدند. می د،د، آنها هراس شیدایی خود را دوباره در جعبه گذاشتند و به جای آن به سمت Sun-In دراز ،د. یا شلوار لات، خود را دوباره در کشو جمع کرده و یک ست ابرکرومبی بپوشند. ی،ی گوش کن من یک هزاره بزرگ هستم اگر نمی تو،د بگویید.

من فقط در یک حالت ناشی از نایکیل در حال پرسه زدن هستم، بنابراین می‌خواهم توضیح دهم: همانطور که هیچ اشکالی ندارد که سبک خود را داشته باشید و تا زم، که به آن دست یابید آزمایش کنید، فقط بخواهید که بخواهید با آن هماهنگ شوید هیچ اشکالی ندارد. واقعاً آنچه را که جریان اصلی / مد روز / پذیرفته شده اجتماعی است دوست دارم. برای ارزشمند بودن لازم نیست فوق العاده متفاوت باشید. برای ارزشمند بودن لازم نیست مثل بقیه باشی.

فقط امیدوارم هر چیزی که قلبت بهت میگه بپوشی، خواه یه چیز کوچولو که ممکنه خیلی خیره بشه، یا یه تی شرت معمولی و شلوار جین مورد علاقه ات – امیدوارم جلوی پوشیدنش رو نگیری چون نگران نظر دیگران هستید و اگر در کودکی آموخته اید که نمی تو،د از سبک شخصی درک شده و از پیش تعیین شده خود منحرف شوید بدون اینکه پوزر، امیدوارم که یاد نگیرید. و هر چی میخوای بپوش هیچ وقت برای پیدا ، سبک شخصی خود دیر نیست و برای تغییر دوباره و دوباره و دوباره آن هیچ وقت دیر نیست.

اگر ،ی شما را پوزر خطاب کرد، به او بگویید می‌خواهم با او صحبت کنم.

،ید این پست